مرجع روش شناسی آینده پژوهی؛ جروم سی. گلن - تئودور جی. گوردون، مترجم ابوذر سیفی کلستان (جلد اوّل، فصل دوم، صفحه ی 33)
از اولین روز پیدایش سازمان‌های اجتماعی، برخی از مردم پیشگام فرصت‌یابی و کشف خطر در گروه‌ها شدند. کشتی‌های بادبانی یک جایگاه دیده‌بانی[1] در بالاترین قسمت دکل کشتی داشتند که دریاها را برای داشتن مسیر امن در آب‌های ناشناخته پویش می‌کردند. امروزه حرکت تمدن بشری در آب‌های ناشناخته‌ای اعم از بحران‌های مالی، جهانی با تغییرات آب و هوایی، زیست‌شناسی مصنوعی و نانوتکنولوژی صورت می‌گیرد. ازاین‌رو ما بیش از همیشه نیاز داریم تا تغییرات را بشناسیم و پیامدها را ارزیابی کنیم.
ازآنجاکه برنامه‌ها بر پایه‌ی پیش‌بینی‌ها پایه‌گذاری می‌شوند و پیش‌بینی‌ها بر پایه‌ی فرضیات، لذا فرآیند پویش افق[2] برای مشخص‌کردن پیشرفت‌های جدیدی که بتواند فرضیات گذشته را به چالش بکشد یا دیدگاه‌های جدیدی درباره تهدیدات یا فرصت‌های آینده ارائه کند، همیشه اقدامی محتاطانه و هوشیارانه است.
سیستم‌های پویش محیطی هشدارهای زودهنگام مربوط به تغییرات مهم را با دریافت (علائم هشدار دهنده‌ی ضعیف) که نشانگر ضرورت اصلاح برنامه‌ها هستند، اعلام می‌کنند.
همه‌ی آینده‌پژوهان پویش محیطی را انجام می‌دهند – برخی از آن‌ها سازمان‌دهی شده و نظام مند هستند؛ ولی همه‌ی آن‌ها سعی می‌کنند تشخیص دهند چه چیزی ثابت است و چه چیزی متغیر و چه چیزی به‌طور مداوم تغییر می‌کند.
